Splinter Cell یک بازی ویدئویی در سبک اکشن-ماجراجویی و اسپای استلت می‌باشد که توسط استودیو Ubisoft Montreal توسعه یافته است. این بازی برای اولین بار در سال 2002 منتشر شد و به سرعت موفقیت‌های بسیاری کسب کرد. ویژگی اصلی این بازی سیاست اخفا و استفاده از تاکتیک‌های نظامی است که بازیکن باید برای پر شدن اهداف و ماموریت‌ها استفاده کند. شخصیت اصلی بازی تام کلانسی است که یک عامل مخفی حرفه‌ای بوده و باید به وسیله تجهیزات جدید و تکنولوژی مراحل مختلف بازی را پشت سر بگذارد.
بازی Splinter Cell برخلاف بسیاری از بازی‌های اکشن دیگر، نیاز به استراتژی و دقت زیاد دارد و بازیکن باید با دقت به تمام جزییات توجه کند. همچنین گرافیک بالای بازی و تجربه گیم پلی جذاب آن، باعث شده تا این بازی محبوبیت بسیار بالایی در میان بازیکنان داشته باشد. در کل، Splinter Cell یک بازی اعتیاد‌آور و جذاب بوده که با ترکیبی از صحنه‌های اکشن، بهره‌گیری از تاکتیک‌ها و داستان مهیج، توانسته است جای خود را در بازار بازی‌های ویدئویی ماندگار کند.
مکانیک‌های مخفی کاری در Splinter Cell فوق العاده خوب طراحی شده بودند، بازیکنان باید با در نظر گرفتن الگوهای گشت زنی دشمن و عوامل محیطی مانند نور و صدا، حرکات خود را به دقت برنامه‌ریزی می‌کردند. این بازی پاداش صبر و تفکر استراتژیک را به همراه داشت و بازیکنان می‌توانستند از ابزارهای مختلف برای منحرف کردن یا ناتوان کردن دشمنان استفاده کنند. یکی از رضایت‌بخش‌ترین جنبه‌های مکانیک مخفی کاری در Splinter Cell، توانایی انجام عملیات حذف بر روی دشمنان بود. بازیکنان می‌توانستند دشمنان را به دو صورت مختلف حذف کنند یکی بی‌صدا که باید در زمان درست و بدون دیده شدن دشمنان را از میان بردارید و حالت دوم سریع و پر سرو صدا که امکان داشت تمامی دشمنان متوجه حضور شما شوند. به طور کلی، مکانیک‌های مخفی کاری در Splinter Cell در ایجاد حس تنش و هیجان در بازی موثر بودند. بازیکنان می‌بایست دائماً در حال حرکت باشند، بی‌صدا در میان سایه‌ها حرکت کنند و بر دشمنان خود پیشی بگیرند. این ترکیب منحصر به فرد از مکانیک گیم پلی و روایت بود که به تثبیت Splinter Cell به عنوان یک فرنچایز محبوب در دنیای بازی کمک کرد.
ویژگی همچون ترکیب نور و تاریکی در Splinter Cell باعث جذابیت این عنوان بین بازی های مشابه شده است.
با استفاده از سایه‌ها برای ناشناخته ماندن و استفاده از تاریکی به نفع خود، بازیکنان می‌توانستند به صورت مخفیانه از دشمنان عبور کنند، اهداف را بی‌سر و صدا بیرون بیاورند و موقعیت‌ها را تاکتیکی نزدیک کنند. تضاد بین روشنایی و تاریکی لایه‌ای از چالش و تنش را به گیم‌پلی اضافه کرد، زیرا بازیکنان باید حرکات خود را با دقت برنامه‌ریزی می‌کردند و از محیط اطراف خود به نفع خود استفاده می‌کردند. سیستم نورپردازی پویا در Splinter Cell نیز غوطه وری و واقع گرایی بازی را افزایش داده و به بازیکنان این احساس را می‌دهد که واقعاً در محیط‌های تاریک و خطرناک حرکت می‌کنند. نحوه تعامل نور با سطوح و اشیاء، ایجاد سایه‌های واقع گرایانه و ایجاد الگوهای در حال تغییر نور، به اتمسفر بازی افزوده و باعث می‌شود هر حرکت مخفیانه‌ای تعیین‌کننده و حساب شده باشد.
به طور کلی، ترکیب نور و تاریکی در Splinter Cell، بازی را از دیگر عناوین مخفی کاری متمایز کرد و جایگاه آن را به عنوان یک کلاسیک در این سبک تثبیت کرد. این نه تنها زیبایی بصری قابل توجهی را ارائه کرد، بلکه اساساً نحوه رویکرد بازیکنان و تجربه بازی را نیز شکل داد و آن را به یک جنبه فراموش نشدنی و نمادین از سری تبدیل کرد.